Δημ. Παπακώστας: "Πινακωτή - Πινακωτή! Από το...άλλο μου τ' αυτί"....!
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
Τώρα με την "κίτρινη πανδημία" ,πειθαρχημένοι στο " Μένουμε Σπίτι " του Τσιόδρα και Χαρδαλιά ,εμεις οι ηλικίας 50+ ,αναπολούμε τα χρόνια της αθωότητας ,τα παιδικά μας χρόνια ,τα ομαδικά παιχνίδια στην ύπαιθρο στις δεκαετίες 1950-60 +.
* Τα "Σκλαβάκια" - παραλλαγή του "Αμπάριζα"- με το ατελείωτο κυνηγητό ,από το προαύλιο του Αγίου Δημητρίου Βραγκιανών ,έως τα Αμπέλια ,την Διασέλα ,την Καλκάνη και το Μοναστήρι της Αγιάς Σωτήρα ( 12 χλμ- μονοπάτια )...
* Την " Πινακωτή - Πινακωτή " με τα αγόρια και κορίτσια της γειτονιάς....
....από το άλλο μου τ' αυτί!!...γιατί η μάνα μου είναι κουφή....
Όταν έφτανε στο μικρό " αρνί" η κυρά Πινακωτή έλεγε:
- " Ένα τόχω ...δεν το δίνω ...μα τον Άγιο Κωνσταντίνο"....
*Τα αυτοσχέδια παιχνίδια με τα πέταλα των μουλαριών ,το μπακάλικο,τις "κουμπάρες",την ατέλειωτη μπάλα....
Το κυνηγητό από τον αείμνηστο Παπα- Μάνθο ,γιατί σπάζαμε τα τζάμια στα παράθυρα της εκκλησιάς μας...τις συστάσεις του καλού μας δασκάλου Χρήστου.
Οι μεγαλύτεροι από εμάς ,προτιμούσαν τα πιο extreme: κολύμπι στις βραχώδεις Γούβες ,το πιάσιμο αγριοπερίστερων ,τη σφεντόνα....
Κλέβαμε κορόμηλα και τα βολιώτικα κεράσια από τον κήπο του μπάρμπα -Σίμου, με πρωτον αναρριχητή τον ..."Ταρζάν ",τον συμμαθητή Νικόλα....( Σήμερα 55 ετών).
Στα αναπόφευκτα κατάγματα ,τρέχαμε με κλάματα στον μπάρμπα Μάνθο στα Ποταμάκια ( πρακτική ιατρική με ασπράδι αυγού και τραγόμαλλο)...
Του Αγίου Μάρκου ,να κυνηγάμε τα...φίδια ,να καίμε καλαμποκιές της κυρά Λάμπραινας και να χοροπηδάμε πάνω από τις φλόγες.....
Οι γλυκές μας μάνες να ...ωρύονται ,γιατί η νύχτα σκέπαζε το χωριό....
Αργά το δειλινό , μαζευόντουσαν οι νοικοκυραίοι στα καφενεία για καφέ στο μπρίκι ,καβουρδισμένο στον ψήστη ,τριμμένο στον χειρόμυλο ....
Ακολουθούσε η μεθυστική πανδαισία της...τσιπροποσίας ,με τη θαμπή λάμπα πετρελαίου να καίει έως σιμά τα μεσάνυχτα....
Μόνο κουβέντα ,πειράγματα ,φωνασκίες ....δίχως τηλεόραση και social media....
Αυτοσχέδια θεατρικά σκετσάκια μεταξύ της ανδροπαρέας....
Χαμηλόφωνη πολιτική κουβέντα ανάμεσα σε " Αλαμανικούς"- τότε προοδευτικοί και " Ταλιαδουρικούς"- τότε συντηρητικοί.....υπό τον φόβο του ενωμοτάρχη και των επτά χωροφυλάκων του τοπικού Αστυνομικού Σταθμού.
* Οι γυναίκες στο σπίτι ,φρόντιζαν τα πολλά παιδιά τους,ετοίμαζαν το φαγητό στο τζάκι με ξύλα ή πιο" πλούσιες "στη...γκαζέρια....
το νερό με άκρα οικονομία γιατί η βαρέλα ήταν βαριά ,η βρύση μακριά....
* Μόνη πολυτέλεια , το ραδιόφωνο με μπαταρία ,που στις 2 η ώρα κάθε μεσημέρι ερχόταν "στο καφενείο του Νιαβή" ,φανατικός οπαδός ,ο μπάρμπα - Κώτσιας να ακούσει τις Ειδήσεις από την Ελληνική Ραδιοφωνία ....απολαμβάνοντας τον ζεστό ελληνικό καφέ του....με τον Γιάννη να πειράζει διαρκώς τον γέροντα...
Στις θύμησες αυτές με παρακίνησε όμορφα κεντημένο σημείωμα του εξαίρετου φιλόλογου Κώστα Γεωργουσόπουλου ( στα Νέα 4-5 Απριλιου) :
"Οίκοι ,οίκοθεν ,οίκαδε ".
....Εξάλλου η λαϊκή και η λόγια παράδοση δύο όρια γνωρίζει ,το λίκνο και τον τάφο....
Νόστιμον ήμαρ ήταν η μέρα επιστροφής στο σπίτι,στο σύμβολο αναφοράς της πατρίδας. Η πατρίς είναι επίθετο ,μονογενές ,κατά παράλειψη του ουσιαστικού γαία ,πατρίς γαία ,η γη του πατέρα μου και μητέρα πατρίδα!
Νόστιμον ημαρ ήταν η επιστροφή στο λίκνο ,την οικία και αυτό το λίκνο είχε ριζιμιά γνωρίσματα : γεύσεις ,μυρωδιές ,αγγίγματα,ηχους και θέα.
Μέσα στον οίκο το κλάμα του μωρού,αφού για αιώνες οι μάνες στο σπίτι ξεγεννούσαν και στο σπίτι το νεογνό πρωτογευόταν το μητρικό γάλα και αφουγκραζόταν τους διάσπαρτους ήχους ,το τρίξιμο της οροφής ,τον θόρυβο του ανέμου ,τις βροντές αλλά και τα κρωξίματα των ποντικιών στο ταβάνι ...το κακάρισμα του κόκορα.
Και για τον ξενιτεμένο ,όπως εξαίσια το καταθέτει ο Όμηρος ,η ελπίδα να δει τον καπνό αποθρώσκοντα ...δραπετεύοντας από την καπνοδόχο ( το...μπχαρί)προς τον μπουρινιασμένο ουρανό.....
Ιδού λοιπόν ,γιατί η αμπάριζα του ανθρώπου είναι η γενέθλια γη και σταθερό σημείο της ο οίκος ,το σπίτι ,το ορμητήριο ,το καταφύγιο.
Από αυτό το σπίτι έφευγε η κόρη ως νύφη ,με τα όργανα και τα προικιά.,για να πάει στο σπίτι του γαμπρού.Απο αυτό το σπίτι έφευγε για τον στρατό ,την ξενιτιά ,την εξορία ...και το κοιμητήριο - παππούς ,γιαγιά,πατέρας μάνα,και,συχνά ,παιδιά και νήπια.
Από τα αρχαία χρόνια ..οι αγώνες γινόταν..."υπέρ εστιών"- και βωμών...
Περνάει ο κόσμος σήμερα και ο καθένας ξεχωριστά μια πανδημία που ωθεί τον άνθρωπο στο καταφύγιο της Εστίας.
Μένω στο σπίτι είναι σαν να επιστρέφω στην ασφάλεια του ομφάλιου λώρου, παίρνω αμπάριζα από την ανθρώπινη περιπέτεια χιλιετηρίδων και ανανεώνω το μότο - στίχο του Διονυσίου Σολωμού :
" Από βυθό σ' άλλο βυθό ,ώσπου δεν ήταν άλλος και κείθε βγήκε ανίκητος "......
-------------
Κλείνοντας τη νοσταλγία :" Τα σοκάκια του χωριού μας ,όπου τρέχαμε παιδιά με κοντά παντελονάκια ,μοιάζουν με μονοπάτια της ψυχής μας,που οφείλουμε να περπατάμε συχνότερα ,να επισκεπτόμαστε τακτικά ...για να μην προλάβουν να χορταριάσουν από εφήμερα ...την πλανεύτρα καθημερινότητα.....
Να μεταλαμπαδέψουμε τη δική μας φλόγα για την πατρίδα ,την προγονική εστία στη νεώτερη γενιά ,τις αξίες ,τις παραδόσεις ,την αγάπη στη φύση "!!!
Χρέος μας : Να μη χαθούν.....
Δημήτρης Παπακώστας......