Σωκράτης Βασιλάκος: "Το δημογραφικό πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, χωρίς ανθρώπινες θυσίες"

Αρχικά να αναφέρουμε ότι η δημογραφία «είναι επιστημονικός κλάδος που έχει ως αντικείμενο τη στατιστική μελέτη του πληθυσμού, δηλαδή τη διάρθρωση (λ.χ. κατά ηλικία, κατά φύλο κ.λπ.) και τη δυναμική του (γεννήσεις, γάμοι, θάνατοι, μεταναστευτικά ρεύματα κ.λπ.)»

Σήμερα, όσοι αναφέρονται στον όρο «Δημογραφικό Πρόβλημα» (Δ.Π.) εννοούν κυρίως την υπογεννητικότητα που έχει ως συνέπεια τη μείωση του πληθυσμού μιας χώρας και εξ αυτού υποστηρίζουν οι θιασώτες του, ότι η χώρα μας μικραίνει, μαραζώνει κ.λπ., είναι δε υπέρ της υπεργεννητικότητας για μια χώρα δυνατή, στην οικονομία, στην άμυνα, άτρωτοι όσο γίνεται από εχθρούς κ.ά. Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει στο τελευταίο και τούτο δυστυχώς, διότι αυτό είναι το σύνθημα της κυρίαρχης τάξης, που θέλει πολλά παιδιά, μεγάλο πληθυσμό, για να υπηρετούν έτσι τα συμφέροντά της, ακόμη και με τη ζωή τους (πόλεμοι). Έτσι στη λογική του λεγόμενου Δ.Π. κυριαρχεί η άποψη «γεννήστε παιδιά εσείς οι πολλοί για να αισθανόμαστε ασφαλείς και σίγουροι αλλά ταυτόχρονα και να πλουτίζουμε, εμείς οι λίγοι»

Αυτή τη λογική επιδιώκουν να περάσουν στους λαούς, που αν τελικά επικρατήσει τότε μπαίνουμε σε ένα διαρκεί ανταγωνισμό για το ποια χώρα θα έχει περισσότερο πληθυσμό, για να είναι ισχυρότερη κλπ.

Όμως υπάρχει και η άλλη λογική: της ειρήνης, της συμφιλίωσης των λαών του μη ανταγωνισμού, της αλληλεγγύης, της παγκόσμιας επικοινωνίας μέσα από κοινή γλώσα (π.χ. Εσπεράντο), και την κατάργηση των συνόρων μεταξύ χωρών. Αντί λοιπόν να ρίχνουμε νερό στο μύλο της κυρίαρχης τάξης, υποστηρίζοντας την υπεργεννητικότητα, μήπως πρέπει να προβληματιζόμαστε για μια άλλη κοινωνία με άλλα χαρακτηριστικά;

Αλήθεια, ποιοι γονείς και κυρίως ποιες μητέρες θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους στον πόλεμο; Γιατί γίνονται πόλεμοι και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούν; Γιατί μας απειλούν συνέχεια με πόλεμο και ζούμε διαρκώς σε καθεστώς φόβου; Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από τους πολέμους;

Η διαρκής αύξηση του πληθυσμού μήπως τελικά θα δημιουργήσει προβλήματα στην περιορισμένη δυνατότητα του πλανήτη γη να θρέψει απεριόριστο αριθμό ανθρώπων; Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και τη Μαλθουσιανή θεωρία σε κάποια της σημεία που μιλάει για μείωση του πληθυσμού;

Και αναρωτιέμαι: Η χώρα μας έχει πληθυσμό 11 εκατομμύρια, ενώ άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, πολύ λιγότερο, όπως η Κύπρος, η Μάλτα, το Λουξεμβούργο με πληθυσμό κάπου στο μισό εκατομμύριο η κάθε μία. Όμως οι χώρες αυτές αν και τόσο μικρές και σε έκταση και σε πληθυσμό, είναι πλουσιότερες από την Ελλάδα με κατά κεφαλή εισόδημα υψηλότερο μέχρι πολύ υψηλότερο (Λουξεμβούργο). Άραγε οι χώρες αυτές έχουν σαν στόχο να γίνουν μεγάλες και πόσο; Θα φτάσουν ποτέ την Ελλάδα; Και η Ελλάδα πόσο θέλει να γίνει; Σαν την Γερμανία ή σαν την Τουρκία;

Το όραμά μας λοιπόν ας είναι διαφορετικό από το όραμα των οργανωμένων συμφερόντων. Ναι στην παγκοσμιοποίηση αλλά σε εκείνη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λαών και όχι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως μας την λανσάρουν από χρόνια…

*Ο Σωκράτης Βασιλάκος είναι μέλος του Συλλόγου Τριτέκνων, αποστασιοποιείται από τους τεχνητούς όρους «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», που θεωρεί ότι εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και πιστεύει ότι τα παιδιά μας πρέπει να είναι παιδιά όλου του κόσμου και να ανήκουν σε μια παγκόσμια οικογένεια - κοινωνία χωρίς φραγμούς στην επικοινωνία, όπως γλώσσα, σύνορα και άλλα.