"Για τον Γιάννη μας… Ένας μήνας μακριά μας…" ^Κύριο

Όχι, δεν μπορεί ένας τόσο νέος και υγιής άνθρωπος, γεμάτος όρεξη και σχέδια να μην υπάρχει στη ζωή! Με χαμόγελο, ενέργεια και ζωντάνια, αυτός που έτρεχε με χαρά  και προετοίμαζε το καθετί για να είναι όλα στην εντέλεια!

Όχι, δεν μπορεί ένας τόσο αφοσιωμένος σύζυγος και προστατευτικός πατέρας να μην είναι δίπλα στα παιδιά του που με τόση φροντίδα μεγάλωνε! Που έπαιζε, διάβαζε μαζί τους και ετοίμαζε το πρωινό τους!

Όχι, δεν μπορεί ο Γιάννης που ήταν γεννημένος για να γίνει δάσκαλος να μην ξαναβρεθεί στην τάξη του, να κάνει αυτό που λάτρευε! Να μοιράζει γνώση, αγάπη και να διδάσκει ήθος και αξίες αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς στους μαθητές του!

Όχι, δεν μπορεί να έφυγε ένας άνθρωπος με τόση αγάπη, κατανόηση και δοτικότητα για όλους τους άλλους, που μπορούσε να αφήσει το οτιδήποτε για να βοηθήσει κάποιον σε δύσκολη στιγμή!

Όχι, δεν είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι που χτυπιούνται απ’ τον ιό να μένουν μόνοι τους, όσο κι αν εμείς απ’ έξω πεθαίνουμε και μασάμε σίδερα προσπαθώντας να βρούμε τρόπο να μας νιώσουν κοντά τους… όμως δεν το ξέρουν!

Όχι, δεν μπορεί….

Τελικά δεν είναι μόνο ένα μεγάλο όχι, είναι πολλά… Και σε όλα τα «όχι, δεν μπορεί» η απάντηση είναι «κι όμως, μπορεί»! Γιατί έτσι είναι η ζωή…

Κι όμως, εκεί μέσα στα ΟΧΙ μου, βρίσκω και δυο τρία μεγάλα ΝΑΙ…

ΝΑΙ, κάποιοι άνθρωποι φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο άδικα, απρόσμενα, νωρίς,  αφήνουν όμως πίσω τους ζεστασιά, λάμψη, καμάρι! Φωτίζουν κι εμάς που είμαστε εδώ…

ΝΑΙ, είμαι τυχερή που σ’ όλη τη ζωή μου είχα τον Γιάννη για αδερφό μου, τυχερή που η σκέψη του θα με συνοδεύει κάθε μέρα κι ακόμα πιο τυχερή που η αγάπη του θα με δυναμώνει για πάντα!

ΝΑΙ, ακόμα και αν δεν είσαι εδώ, η αγάπη δε μειώνεται λεπτό… μεγαλώνει, κάθε τόσο! Πάντα, αδιάκοπα….

Η αδερφή σου

Τσιτώνα Βιβή