Νατάσα Δανιήλ: Χορωδία και πάλι… ^Κύριο

Είχα να μπω σε ωδείο ακριβώς 27 (!!!) χρόνια... Τότε ήταν αλλού το ωδείο της πόλης μου. Στο Παυσίλυπο... Στο σημερινό Ληξιαρχείο... Μόλις μπήκα, άκουσα από πολύ μακριά φωνές χορωδίας... Ανατρίχιασα...

Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, και να έφευγα το επόμενο δευτερόλεπτο άξιζε... Άξιζε εξαιτίας αυτού που ένιωσα… Οι αναμνήσεις με άρπαξαν με δύναμη και με πήγαν... παντού!! Σε αίθουσες μαθημάτων, σε υποκλίσεις επιδείξεων και χειροκροτήματα, σε συναυλιακούς χώρους σε πολλά μέρη της Ελλάδας, ακόμα και στη Σόφια, σε ιδρωμένα χέρια και καρδιοχτύπια εξετάσεων....

Και σε πρόσωπα... Το ενα πρόσωπο άρχισε να «κοπανάει» στο άλλο μέσα στο μυαλό μου (που έφερνε γύρω σα σβούρα). Καθηγητές και συμμαθητές... πρόσωπα που βλέπω ακόμα, πρόσωπα που έχω δει ελάχιστες φορές όλα αυτά τα χρόνια και πρόσωπα που εχω να δω από τότε... Άραγε ποιους θα συναντούσα σε λίγο; Πω πω… απίστευτο... ακραίο...

Αναμνήσεις συναισθημάτων... Άγχος, ανυπομονησία, ενθουσιασμός, πολύς ενθουσιασμός ... αγάπη για τη μουσική και τους ανθρώπους της.
....Και ήχοι... πολλοί ήχοι... κυρίως πιάνο... και φωνές! Φωνές σολφέζ και χορωδίας... σοπράνο, άλτο... μαγεία…

Τριημιτόνια, τρίηχα, μείζονες και ελάσσονες κλίμακες, μετατροπίες, ντικτέ, κοράλ, νότες μέσα και πάνω και κάτω από το πεντάγραμμο με βοηθητικές γραμμές, κλειδιά του σολ και του φα και του ντο, διαπασών και μετρονόμοι και παρεστιγμένα όγδοα, μέτρα, παύσεις, διέσεις και υφέσεις άρχισαν να «φέρνουν βόλτες» στο μυαλό μου…

Ανέβηκα ως τον τρίτο όροφο με τα πόδια... λαχάνιασα... δεν ήμουν πια 16...

Και άρχισε να χτυπάει η καρδιά μου, όταν άνοιξα την πόρτα, στην οποία με οδήγησε ο ήχος της χορωδίας...

Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα...

Δεν ήξερα πού να πρωτοκοιτάξω... Κάποιος άντρας -θα είχε και άντρες η χορωδία;- με είδε που στεκόμουν χαμένη και μου έφερε μια καρέκλα... Γύρω άντρες και γυναίκες, οι περισσότερες γνωστοί... Έπεσε έπειτα το βλέμμα μου αριστερά σε ένα μέρος που ήταν σε υψηλότερο επίπεδο. Εκεί, δίπλα στο πιάνο ήταν η Ελένη. Αγαπημένη καθηγήτρια και μαέστρος. Χαμογελαστή και όμορφη. Γεμάτη θετική ενέργεια και αύρα πολύχρωμη! Πόσες ώρες μαθημάτων είχαμε μοιραστεί… Πόσες ώρες τραγουδιού και θεωρίας της μουσικής…

Μπορεί να μοιάζει ανόητο, αλλά μου ερχόταν να κλάψω απο συγκίνηση... Σίγουρα βούρκωσα... Ξερόβηξα... Κάθησα...

Έκαναν ασκήσεις για ζέσταμα. Ήταν η δεύτερη πρόβα... Δεν είχα καταφέρει να πάω στην πρώτη... Και γι΄ αυτή, άλλαξα όλο το σαββατιάτικο πρόγραμμα! Αλλά το ήθελα τόσο!!!

Οι αντρικές φωνές έκαναν ακόμα πιο επιβλητικό τον υπέροχο ήχο...
Αφού συνήλθα... άρχισα να χαιρετάω πρόσωπα… Πολλά χαμόγελα… πολλή χαρά… Τοποθετήθηκα στην κλασική μου φωνή, alto 2... Τώρα πια εκτός από σοπράνο και άλτο υπήρχαν και τενόροι και μπάσοι...

Αχ! Ελένη! Και άλλο ένα «αχ!» σε όσους σκέφτηκαν και πραγματοποίησαν αυτή τη δημιουργία ενός μικτού φωνητικού συνόλου στην πόλη μας. Αυτή την «ένωση» μουσικών, ανθρώπων της τέχνης και ερασιτεχνών, αλλά και μελών της παλιάς μας γυναικείας χορωδίας... Στην αρχή με βήματα δειλά, τώρα πια όμως βλέπω ότι έχει δημιουργηθεί κάτι «δυνατό» που «ήρθε για να μείνει»… οι «Φίλοι της χορωδιακής μουσικής»! Πολλά ευχαριστώ!

Και καταλαβαίνω όσους δεν το καταλαβαίνουν πόσο σπουδαίο είναι για μένα... Αλλά απλά έτσι είναι... Και σήμερα έφερα πάλι τα «πάνω κάτω», για να πάω σε άλλη μια πρόβα.

Γιατί η χορωδία είναι χαλαρωτική και αγχολυτική ανάσα… Είναι ανανέωση και ξύπνημα αναμνήσεων…

Χαίρομαι τόσο πολύ που ξαναμπαίνω στον «ρυθμό της χορωδιακής ζωής» (Παραφράζοντας τον τίτλο ενός τραγουδιού που τότε τραγουδούσαμε, το «rythm of life»)*

Κοίταξα την παρτιτούρα που μου έδωσαν.
"Μια πόλη μαγική"
Χατζηδάκις...
Χαμογέλασα...

Νατάσα Δανιήλ
φιλόλογος

*Rhythm of life, Cy Coleman, Dorothy Fields
«Και ο ρυθμός της ζωής είναι ένας δυνατός χτύπος, βάζει ένα «μυρμήγκιασμα» στα δάχτυλά σου και ένα «μυρμήγκιασμα» στα πόδια σου»