Αγγ. Αγγελίδης: Σοσιαλδημοκρατία και κοινωνία: Ποιός χρειάζεται ποιόν στις αναδυόμενες νέες συνθήκες;
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
- Εκτύπωση
Πέντε περίπου χρόνια πέρασαν από την ευρεία νίκη του κύριου εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, του ΠαΣοΚ, στις εκλογές του 2009, με το θεαματικό για τα σημερινά δεδομένα εκλογικό ποσοστό του 44%.
Σε μια περίοδο, που τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν, που η παγκόσμια κρίση κατέτρωγε τα ήδη σαθρά θεμέλια της ελληνικής οικονομίας, και οι κατεξοχήν υπαίτιοι της αποσάθρωσης αυτής εξαφανίστηκαν μετά τις εκλογές, το βάρος της διαχείρισης της κρίσης, αποτέλεσε ένα ιστορικό στοίχημα στα χέρια μιας σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Η χώρα έμεινε όρθια, με σημαντικές όμως βλάβες στον κοινωνικό της ιστό, βλάβες που αποξένωναν σταδιακά το ΠαΣοΚ, από τον εκ θεμελίων κοινωνικό του χαρακτήρα. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες έκαναν όλο και πιο εμφανή την τάση αποσύνθεσης της βάσης, μια τάση που γιγαντώθηκε παράλληλα με την ανηλεή αντιμνημονιακή ρητορική άλλων πολιτικών δυνάμεων που θεωρούσαν πως υπήρχε άλλη λύση. Οι τελευταίες εθνικές εκλογές, απλώς επιβεβαίωσαν την καιρό τώρα διαφαινόμενη, στροφή της κοινωνίας μακριά από το χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα του ΠαΣοΚ δεν έχει ελληνικά όρια, αλλά ομοιάζει εκπληκτικά με το πρόβλημα του συνόλου της Ευρωπαικής Σοσιαλδημοκρατίας. Στοιχειώδη επαφή να έχει κανείς με τα δεδομένα αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατο στο αναδυόμενο νέο σκηνικό να χρηματοδοτηθεί το παραδοσιακό κοινωνικό σοσιαλιστικό κράτος, έτσι όπως έχει δομηθεί στην Ελλάδα, τουλάχιστο κατά τα τελευταιά τριάντα χρόνια. Επιπρόσθετα η αδυναμία του να απαντήσει στο πρόβλημα της απασχόλησης στη νέα του μορφή, με την πρωτοφανή εξάπλωση των ευέλικτων μορφών εργασίας, καθώς και στο συνεχώς εντεινόμενο πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης, με διαρκή και αυξανόμενη επιβάρυνση των ασφαλιστικών δομών, οδηγεί σε ένα κράτος όπου οι νεώτεροι θα πρέπει να βγάζουν πολλαπλάσια δουλειά για να χρηματοδοτηθεί το υπάρχων κοινωνικό κράτος.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι μετά την επανάσταση της πληροφορικής που αναδιάρθρωσε σε βάθος την παραγωγή, τις υπηρεσίες, την ανθρώπινη επικοινωνία, μετά την αρκετά προχωρημένη ευρωπαική ολοκλήρωση και φυσικά μετά την παγκοσμιοποίηση που έχει φτάσει στην κορύφωσή της, το ΠαΣοΚ και κατ΄επέκταση η ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία οφέιλουν να δώσουν εκ νέου έμφαση στην προάσπιση των δημοκρατικών αρχών, να εκφράσουν νέα κοινωνικά αιτήματα, να αναζητήσουν νέες κοινωνικές αναφορές. Το θέμα είναι πόσο αυτό είναι εφικτό σήμερα, μέσα στο πλάισιο που θέτουν τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται στον ευρωπαικό νότο κυρίως, αλλά και η συμπόρευση σε πολλές περιπτώσεις με συντηρητικά κόμματα, στο πλαίσιο μιας πανεθνικής συναίνεσης με σκοπό την υπέρβαση της κρίσης, αλλά αντίκτυπο την περαιτέρω απομάκρυνση από τους παραπάνω στόχους.
Οι επερχόμενες λοιπόν συνεδριακές διαδικασίες, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ουσιαστικό μετασχηματισμό του χώρου, ο οποίος φυσικά δε θα είναι ένα μονόπρακτο έργο, αλλά μια ανοιχτή, συνεχής διαδικασία, ώστε οι αλλαγές που προκύπτουν με μεγάλη ταχύτητα στην κοινωνία του σήμερα, να μεταφράζονται αυτομάτως σε αντίστοιχους μετασχηματισμούς σε πολιτικό επίπεδο, αφού αξιολογηθούν από συλλογικά, ευέλικτα, καταρτισμένα όργανα. Επιπρόσθετα, οι «κομματικές ελίτ» πρέπει να δώσουν χώρο σε νέες φωνές, νέες ιδέες, νέες σκέψεις και προτάσεις, ώστε ο διάλογος να εξελιχθεί σε θεμέλια νεόδμητα, όχι παλιά και μετέωρα. Με μεθοδεύσεις, αποκλεισμούς και αποκλίσεις από του παραπάνω στόχους, η συναίνεση της κοινωνίας δε θα επιτευχθεί, το ΠαΣοΚ δε, είναι καταδικασμένο σε αφανισμό, το ίδιο και οι εκπρόσωποί του.
Άγγελος Ε. Αγγελίδης
ΝΕ ΠΑΣΟΚ Καρδίτσας