Θωμάς Κουρκούνας: «Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα; Θεατρική παράσταση; ή μάχη και πόλεμος;» Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Θωμάς Κουρκούνας
- Εκτύπωση
Ερωτήματα στα οποία θα πρέπει ο καθένας μας να θέσει στον εαυτό του και έτσι να μπορεί να τοποθετηθεί ανάλογα.
Στην πολύχρονη θητεία μου μέσα στα γήπεδα, σχεδόν όλης της χώρας μας, παρατηρούσα συχνά τις αντιδράσεις των φιλάθλων και οπαδών (για μένα είναι διαφορετικές έννοιες) και ταξινομούσα τους θεατές ανάλογα με τις αντιδράσεις τους. Αυτό είναι εύκολο στον καθέναν μας να γίνει αντιληπτό και κατανοητό..
Έχω δει ανθρώπους να ωρύονται σε όλη την διάρκεια ενός αγώνα, άλλους να βλαστημούν θεούς και δαίμονες με την παραμικρή αιτία και αφορμή. Άλλους να καταριούνται με το παραμικρό, άλλοι να διαμαρτύρονται σε κάθε σφύριγμα του διαιτητή, άλλους να κριτικάρουν και να κατακρίνουν, άλλους μόνο να χειροκροτούν και να επευφημούν για τις καλές προσπάθειες ενός αθλητή –είτε της ομάδος τους είτε αντιπάλου- και αρκετούς, αλλά λιγότερους οι οποίοι απλά παρακολουθούν έναν αγώνα σιωπηλοί σαν να βλέπουν μια θεατρική παράσταση …
Τι είναι όμως ένας ποδοσφαιρικός αγώνας για τον καθέναν από εμάς;;;
Την απάντηση ας την δώσει ο καθένας μας μέσα του …
Για μένα τα πάντα στον αθλητισμό είναι θέμα «παιδείας, κουλτούρας, πολιτικής και οικογενειακής κατάστασης».
Για την διαμόρφωση της αθλητικής παιδείας μέσα στο σχολικό περιβάλλον αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο μου και δεν θα επανέλθω..
Σε εκείνο όμως που θα σταθώ, είναι η διαμόρφωση της αθλητικής παιδείας από τον «γονιό» και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον ..
Σκεφτείτε το πόσες φορές έχετε δει σε αθλητικές εφημερίδες φωτογραφίες με μωρά παιδιά ντυμένα με εμφάνιση μιάς η άλλης ομάδας… Από κούνια λοιπόν η «ένταξη τους στον οπαδισμό» !!!!!!!
Σκεφτείτε το πόσες φορές έχετε δει σε ένα γήπεδο, γονείς (κ αναφέρομαι και στα δύο φύλα) να έχουν δίπλα τα παιδιά τους και οι ίδιοι να βλαστημούν και να ωρύονται με κάθε «υποκειμενική» τους αιτία και αφορμή;;;
Πόσες φορές δεν έχετε δει μικρά παιδιά να μιμούνται τα κακέκτυπα των «μεγάλων» και να βλαστημούν σκαιότατα και οι «γονείς» δίπλα τους να χαμογελούν και να καμαρώνουν για το…καμάρι τους ή να αδιαφορούν παντελώς ;;;
Μήπως όλα αυτά πρέπει να αρχίσουν να προβληματίζουν ουσιαστικά τους πάντες που ασχολούνται με τον αθλητισμό, αλλά και κάθε γονέα ;;;
Το τραγικό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια είναι και ο «φανατισμός» κάποιων γονέων ακόμα και σε παιχνίδια ακαδημιών. Με κραυγές, φωνές, οδηγίες αλλά και παροτρύνσεις αντιαθλητικές κάποιες φορές, νομίζουν ότι έτσι θα αντιληφθούν καλύτερα τα παιδιά τους ότι ο κάθε αγώνας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια «μάχη επιβίωσης» και το νικητής τα παίρνει όλα και ο χαμένος είναι ένα τίποτα.. Εχω δει με τα μάτια μου «γονείς» να ειρωνεύονται τα παιδιά τους μετά από μια ήττα τους σε αγώνα τζούνιορ ..δηλαδή σε παιδιά 5-6 χρονών..!!!
Ακόμα πιο τραγικό ήταν αυτό που άκουσα από γονιό να φωνάζει στον γιό του σε αγώνα ποδοσφαίρου –σχολικού πρωταθλήματος –μεταξύ γειτονικών σχολείων …Συγκεκριμένα φώναξε στον γιό του, όταν τον ντρίπλαρε ένας αντίπαλος του….ΣΠΑΣΤΟΥ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΡΕ ΑΝ ΣΕ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΕΙ …ΜΗ ΞΑΝΑΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΡΘΕΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ……..Τον αφήνω στην κρίση σας…..!!!!!!!!!!
Και ας αναρωτηθούμε όλοι .αυτόν τον αθλητισμό θέλουμε;;;
Μήπως το μόνο που προάγουμε είναι η εξάπλωση της βίας και του χουλιγκανισμού;;
Για την βία στα γήπεδα έχουν μιλήσει πολλοί. Υποτίθεται ότι εχουν γίνει και ένα σωρό «επιτροπές». Εχετε δει εσείς κάτι να άλλαξε ή να βελτιώθηκε ;;;
Ο αθλητισμός είναι μια όμορφη και υγιής ασχολία, ακόμα κι όταν απλά τον παρακολουθούμε. Τα ομαδικά αθλήματα έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο που μας ξυπνάνε πολεμικά αισθήματα, αλλά επαναλαμβάνω, πως έχουμε την δυνατότητα να ξεχωρίσουμε πότε πρέπει να πολεμάμε και πότε απλά να απολαμβάνουμε ένα θέαμα..
Το κείμενο αυτό απευθύνεται κατά κύριο λόγο, σε ΓΟΝΕΙΣ !
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Θωμάς Κουρκούνας
Καθηγητής φυσικής αγωγής
Προπονητ’ης ποδοσφαίρου
20-3-2014