"Φόβος, Υπερηφάνεια ή Αξιοπρέπεια;" άρθρο του Αναστάσιου Σπυρίδη Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
- Εκτύπωση
Με αφορμή το επερχόμενο δημοψήφισμα θα ήθελα να μοιραστώ κάποιους προβληματισμούς -στοχασμούς, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα ή πολιτικό χώρο! Αυτή η ελευθερία, μου δίνει το δικαίωμα κάθε φορά να ψηφίζω αυτούς που θεωρώ «καλύτερους» τη συγκεκριμένη στιγμή –όταν υπάρχουν…
Τι είναι Πολιτική; Είναι, δυστυχώς, ένας χώρος μέσα στον οποίο όλοι συναγωνίζονται να πουν το πιο μεγάλο ψέμα… Και πολιτική δεν κάνει μόνο αυτός που κυβερνά, αλλά και όλοι όσοι τον αντιπολιτεύονται… Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να ανήκει σε κάποιον κομματικό χώρο. Μπορεί να ανήκει σε έναν αδιόρατο προσωπικά συμφεροντολογικό χώρο όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Ένας απλός πολίτης δεν κάνει πολιτική, μπορεί όμως να διαμορφώσει το πλαίσιο, το χώρο μέσα στον οποίο θα κινηθούν οι πολιτικοί… Για την πολιτική κατάσταση μιας χώρας, ευθύνη έχουν τόσο οι πολιτικοί άρχοντες (κι όχι μόνο συμπολιτευόμενοι αλλά και αντιπολιτευόμενοι…) όσο και οι πολίτες που διαμορφώνουν το πολιτικό τοπίο (καθώς βέβαια και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης -που πολλές φορές, ανάλογα με τον επιδιωκόμενο στόχο συμπεριφέρονται ως Μέσα Μαζικού Εκφοβισμού…). Το πρόβλημα μας όμως είναι ότι ο καθένας (είτε πολιτικός είτε πολίτης), μεταθέτει τις ευθύνες στον άλλον (θεωρώντας έστω υποσυνείδητα ότι οι άλλοι πάντα έχουν την ευθύνη και ο ίδιος του τα δικαιώματα…) αλλιώς δεν εξηγείται το εθνικό μας σπορ της ατέρμονης έως και ανελέητης κριτικής προς τους άλλους, υπονοώντας (εκ των υστέρων) ότι ο ίδιος στη θέση τους θα λειτουργούσε πάντα καλύτερα!
Όσο ο νους κλείνει προς το Ναι, τόσο η καρδιά προτάσσει το ΟΧΙ…
Αλλά εμείς, για να γνωρίζουμε το σωστό,
θα πρέπει να αισθανόμαστε με τον Νου
και να …σκεφτόμαστε με την καρδιά!
Κι όλα τα μεγάλα ΟΧΙ στην Ιστορία, τα είπε η καρδιά…
Την Κυριακή υπάρχει ένα δημοψήφισμα με ένα ερώτημα το οποίο απαντιέται με ένα …Όχι ή με ένα Ναι. (Πολλοί -οι οπαδοί του Ναι- διερωτήθηκαν σκωπτικά γιατί δεν προηγείται το Ναι, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι όποια εξουσία διοργανώνει ένα δημοψήφισμα, πάντα προβάλλει πρώτα την επιθυμία της! Κι αυτό γίνεται και τώρα! Οπότε ας μην παραπονούνται οι οπαδοί του ναι, γιατί κι αυτοί σε ανάλογη περίπτωση θα προβάλανε πρώτα το Ναι, ως κάτι το φυσιολογικό…)
Ο θερμότερος υποστηρικτής του δημοψηφίσματος μπορεί να διαπιστώσει ότι εάν αρχικά το συγκεκριμένο ερώτημα ήταν εύστοχο, τώρα είναι περισσότερο εκτός τόπου! Σ’ αυτή τη χώρα της σύγχυσης και του παραλόγου είναι εύκολο πλέον ο καθένας όχι μόνο να δίνει τη δική του ερμηνεία σε αυτό το ερώτημα (κι αυτό δεν είναι τόσο κακό!) αλλά επιπλέον να προσπαθεί να πείσει και τους άλλους για τη δική του ερμηνεία, με κάθε μέσο –κι αυτό είναι κάκιστο! (Κι είναι παράλογο να διώκεται –δίκαια- για παραπλάνηση καταναλωτή, ένας έμπορος προωθώντας ένα προϊόν για συγκεκριμένες ιδιότητες που δεν έχει, ενώ να μη διώκεται ένας πολιτικός για αντίστοιχη -συνειδητή πολλές φορές- παραπλάνηση του ψηφοφόρου…).
Ποιο είναι το κλίμα των ημερών; Ποιες σκέψεις κυριαρχούν; Άλλοι (κυρίως οι αντιπολιτευόμενοι), θέλουν να τα βλέπουνε, όπως λένε, ορθολογιστικά -ρεαλιστικά. Μοιάζουν να λένε ότι «Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τους ευρωπαίους και δεν πρέπει να τα ‘’βάλουμε’’ μαζί τους, γιατί αν θυμώσουν θα μας πετάξουν έξω και τότε θα έχουμε χάος». Η κυβερνητική θέση-άποψη είναι «φτάνει –έως εδώ… Υπάρχουν κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να ξεπεράσουμε, οι ευρωπαίοι εξαρτώνται κι αυτοί από εμάς και δεν μπορούν να μας διώξουν», αποφεύγοντας όμως να περιγράψουν ένα τέτοιο πιθανό σενάριο. Ποια είναι η πιο σωστή σκέψη; Ποια είναι η καλύτερη λύση για την οποία δε θα μετανιώσουμε αργότερα;
Είναι γνωστό ότι οι άγριοι σκύλοι μυρίζονται το φόβο
και τρίζουν τα δόντια τους σε όποιον κατέχεται από αυτόν!
Και τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα δε μοιάζουν για ήμερα προβατάκια…
Πίσω από τις σκέψεις κρύβονται συναισθήματα. Μήπως θα άξιζε τον κόπο να δούμε αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων, γιατί ίσως τότε μονάχα θα καταλαβαίναμε τις σκέψεις μας κι έτσι θα κατανοούσαμε ποια είναι η βέλτιστη λύση;; !!!
Ποια είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν; Από τη μια κυρίως η ανασφάλεια, η ανάγκη της σιγουριάς, ο θυμός για την «ανικανότητα» των άλλων, η ανησυχία να μη χαθούν τα όποια κεκτημένα… Με άλλα λόγια ο Φόβος…
Από την άλλη, υπάρχουν κυρίως η αίσθηση της ελευθερίας, η αυτοθεώρηση, η πίκρα, η απογοήτευση, ο θυμός …, Με άλλα λόγια η Υπερηφάνεια… που μπορεί όμως να είναι και Αξιοπρέπεια.
Τι είναι Φόβος;…. Πίσω από αυτόν, συντάσσονται όλα τα αρνητικά συναισθήματα αλλά κυρίως η δουλικότητα, η σκλαβιά, η προδοσία, η υποκρισία, το ψέμα!
Τι είναι Υπερηφάνεια;… Μαζί της συντάσσονται η αλαζονεία, η έπαρση, η υπεροψία, ο εγωισμός, η οργή, η επιπολαιότητα αλλά και ο φόβος…
Δύο αντίθετα στρατόπεδα λοιπόν: Φόβος και Υπερηφάνεια που όμως μπερδεύονται μεταξύ τους και το καθένα δανείζεται αρνητικά στοιχεία από το άλλο, αλλά όντας σε αντίπαλα στρατόπεδα πολεμούν μεταξύ τους! Το μείγμα είναι εκρηκτικό και γεννάει πανικό, φανατισμό και βία. Κι όλα μαζί Διχασμό! Η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εμείς σαν ανεπίδεκτοι μαθήσεως μένουμε στην ίδια τάξη…
Είναι γνωστό ότι οι άγριοι σκύλοι μυρίζονται το φόβο και τρίζουν τα δόντια τους σε όποιον κατέχεται από αυτόν! Επίσης επιτίθενται σε όποιον τολμά επιδεικτικά να μπει στα χωράφια τους. Και τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα δε μοιάζουν για ήμερα προβατάκια…
Φόβος και Υπερηφάνεια: Δύο κακοί σύμβουλοι που αφθονούν στις μέρες μας… Τι είναι καλύτερο λοιπόν;
Προσπαθώντας να μπω στη θέση όλων, και σεβόμενος την άποψή τους, που θα εκφραστεί είτε μέσα από Φόβο είτε από Υπερηφάνεια, αισθάνομαι ότι το θέμα δεν είναι καν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ που θα μπορούσαν να στείλουν ακόμη και διχαστικά μηνύματα... Το θέμα είναι ότι, ό τι και να γίνει, αυτό να γίνει με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αλλά αυτό προϋποθέτει ταπείνωση, σεβασμό, μέτρο, αλληλεγγύη, ενότητα. Κι αυτά φέρνουν μία Δύναμη που όλοι οι άλλοι αναγνωρίζουν… Γι αυτό και τη σέβονται -άσχετα εάν μπορεί να μην το παραδέχονται…
Παρ’ όλα αυτά, έχοντας κάνει τις προσωπικές μου επιλογές και με δεδομένο ότι:
1. Οι Ευρωπαίοι από την ίδια τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης:
α) δεν μπορούν να μας διώξουν ούτε καν συνταγματικά, (το έχουν παραδεχθεί δημόσια βαρύνοντα πρόσωπα, ακόμα και Γερμανοί αξιωματούχοι –όχι όμως από αυτούς που κάνουν απευθείας διαπραγματεύσεις -γιατί απλά θα αποδυναμώνονταν γι αυτούς αυτές οι διαπραγματεύσεις…), αλλά και κατά βάθος
β) δε θέλουν κιόλας, άσχετα με τα παιχνίδια που παίζουν για να κερδίσουν όσο δυνατόν περισσότερα… (Ένα «Grexit» γι αυτούς είναι πολύ πιο επώδυνο από οποιαδήποτε συμφωνία που να περιλαμβάνει ακόμα και «κούρεμα χρέους» - η βουτιά των διεθνών χρηματιστηρίων με τα εκατομμύρια χαμένα ευρώ, όταν δεν προχώρησε η συμφωνία για μερικές μόνο μέρες, είναι μονάχα ένα πολύ μικρό δείγμα!).
2. Η παρούσα κυβέρνηση επιδιώκει μία συμφωνία, (γιατί το λιγότερο, κι αυτήν δεν τη συμφέρει η μη ύπαρξη συμφωνίας), παρόλα όσα λέγονται από την αντιπολίτευση για ψηφοθηρικούς λόγους…
Αναρωτιέμαι τελικά... Εάν, αντί «να βγάζει ο ένας τα μάτια του άλλου», ήμασταν όλοι ενωμένοι και συντασσόμασταν χωρίς τυμπανοκρουσίες πίσω από ένα Όχι στην εκμετάλλευση, ώστε να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους, αυτό δε θα ήταν καλύτερα από ένα Ναι το οποίο οι ξένοι θα εκλάμβαναν ως μία αφόρητη επαιτεία και ως μία μεγάλη αδυναμία μας ώστε να επιβάλλουν ακόμη πιο δυσβάστακτους όρους;
Αναστάσιος Σπυρίδης