Στ. Κατσάρας: "Κορωνοϊός: Σεισμός στην Πρέβεζα, σωσμός στην Ποδογόρα" Κύριο
- μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
- Κατηγορία Άρθρα
- Εκτύπωση
Περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, έγινε στην Πρέβεζα ένας σεισμός αρκετά μεγάλος.
Τότε ο κρατικός μηχανισμός ήταν απροετοίμαστος. Δεν υπήρχε αντισεισμικός κανονισμός, τα κτήρια ήταν ευάλωτα και πολλά εξ αυτών υπέστησαν σημαντικές ζημιές, άλλα κατέρρευσαν και φυσικά η ζωή πολλών ανθρώπων, επηρεάστηκε σημαντικά.
Στο χωριό της μάνας μου, την Ποδογόρα -σήμερα Ριζοβούνι Πρεβέζης- πολλά κτήρια υπέστησαν σημαντικές ζημιές. Η κυβέρνηση τότε ανακοίνωσε μέτρα μεταξύ των οποίων και άτοκα δάνεια που νομίζω τότε ήταν κάτι σαν δανεικά κι αγύριστα. Τότε ανακαινίστηκε όλα το χωριό, τα παλιά κτήρια που είχαν υποστεί ζημιές (και όσα δεν είχαν υποστεί με τον σεισμό, υπέστησαν με μια μικρή ...βοήθεια στην συνέχεια) γκρεμίστηκαν και την θέση τους πήραν άλλα, σύγχρονα, και οι υποδομές βελτιώθηκαν και οι δρόμοι έγιναν καλύτεροι και τέλος πάντων όλο το χωριό γνώρισε μια στιγμή εξέλιξης και εκσυγχρονισμού. Μέσα από πίκρα και βίαια και σε δύσκολες συνθήκες μεν, εκσυγχρονισμός δε.
Από μικρός λοιπόν θυμάμαι την μάνα μου συχνά να λέει “Σεισμός στην Πρέβεζα, σωσμός στην Ποδογόρα” . Από τότε μάλλον άρχισα να βλέπω κάθε κρίση και κάθε καταστροφή ως πιθανό “σωσμό στην Ποδογόρα”.
Ο κορωνοϊός -και λογικό σε κάποιο βαθμό- μας βρήκε όλους λίγο απροετοίμαστους, και όλοι θα υποστούμε κάποιες ζημιές, κάποιοι μικρότερες κάποιοι μεγαλύτερες. Εκτιμώ όμως ότι μπορεί να μετατραπεί σε άλμα προς το μέλλον αν το διαχειριστούμε όλοι σωστά. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, θεωρώ ότι με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, φαίνεται να γίνεται καλή διαχείριση και να επιτυγχάνεται γρήγορη προσαρμογή. Πολλά πράγματα φαίνεται να αρχίζουν να γίνονται όπως έπρεπε να γίνονται και πριν την πανδημία. Εξ αποστάσεως μαθήματα, τηλεργασία, εξ αποστάσεως διάγνωση και σε ήπιες περιπτώσεις και θεραπευτική καθοδήγηση, υπεύθυνη πληροφόρηση και σοβαρότητα απ’ την κυβέρνηση, διαχωρισμός -σε κάποιο βαθμό- κράτους και εκκλησίας, μείωση της κίνησης, μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, διεύρυνση ωραρίου των σούπερ μάρκετ, ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά, διάβασμα, τηλέφωνα με φίλους και δικούς μας ανθρώπους που είχαμε καιρό να μιλήσουμε, μέχρι και τα επείγοντα των νοσοκομείων είναι όπως θα έπρεπε να είναι επειδή δεν πάμε πια για ψύλλου πήδημα!
Δεν λέω ότι όλο αυτό γίνεται χωρίς κόστος και δυστυχώς -αυτό είναι το χειρότερο- όχι χωρίς θύματα και νεκρούς. Όμως εκτιμώ ότι όλο αυτό που γίνεται μέσα από πίκρα, και βίαια και σε δύσκολες συνθήκες εμπεριέχει ένα άλμα στο μέλλον και μπορεί να αποδειχθεί, εν μέρει έστω, σωσμός.
Στέφανος Κ. Κατσάρας
Ψυχολόγος MSc
Behaviour Analyst MSc